Kora
Kora drzew znacznie różni się od drewna nie tylko budową anatomiczną lecz również składem chemicznym oraz właściwościami fizycznymi i mechanicznymi.
Budowa anatomiczna kory powoduje, że w przypadku większości gatunków drzew jest ona krucha i łamliwa, natomiast niektóre gatunki, jak chociażby wierzba czy grochodrzew, mają korę włóknistą.
Głównymi składnikami chemicznymi kory są lignina, substancje węglowodanowe oraz charakterystyczna dla kory suberyna. Ta jednak w zależności od gatunku występuje w większości w niewielkich ilościach, są jednak gatunki, w których zawartość suberyny dochodzi do 40%. Do takich należy kora dębu korkowego.
Lignina, a zwłaszcza suberyna, decyduje o takich charakterystycznych właściwościach kory, jak nieprzepuszczalność wody i gazów, właściwości izolacyjne zarówno termiczne, akustyczne, jak i przeciwwibracyjne oraz duża trwałość.
Występujące w korze substancje ekstrakcyjne należą do różnych grup związków, nieraz bardzo różniących się pod względem budowy chemicznej, charakteru oraz ilościowego występowania.
Różnice pod tym względem dotyczą nie tylko gatunku kory, lecz również wieku drzew, warstwy zewnętrznej czy wewnętrznej kory, a nawet warunków siedliskowych. W korze występuje również większa, niż w drewnie, ilość składników mineralnych.
Substancje występujące w korze, szczególnie takie jak glikozydy, alkaloidy, garbniki czy barwniki były powodem, że używano jej od zarania wieków do celów leczniczych, garbowania skór oraz barwienia wełny i tkanin. Pod tym względem duże znaczenie miała kora wierzbowa, z której otrzymywano jeszcze niemal do połowy ubiegłego wieku salicynę, znany środek przeciwbólowy. Dziś zresztą też wykorzystuje się do celów farmaceutycznych zawierającą znaczną ilość glikozydów korę kruszyny.
Kora dębu, świerka i olszy używana jest nadal do otrzymywania garbników. Szczególne znaczenie ma kora dębu korkowego, wykorzystywana od czasów starożytnych do zamykania amfor z winem, wyrobu obuwia, spławików i pływaków, a nawet budowy łodzi.
Dziś również kora dębu korkowego, dostarczająca naturalnego korka, ma duże znaczenie nawet w przypadkach nowoczesnych technologii. W krajach o klimacie zdecydowanie chłodnym (w Skandynawii i Rosji) ma natomiast znaczenie cienka kora brzozowa, zawierająca betulinol oraz znaczną ilość suberyny. Już przed 7000 lat w Persji i Mezopotamii używano jej do otrzymywania dziegciu, mającego właściwości antyseptyczne i lecznicze.
Wiadomości na temat budowy anatomicznej kory, jej składu chemicznego, właściwości fizycznych i mechanicznych są rozproszone w różnego rodzaju opracowaniach i publikacjach specjalistycznych. Dotyczy to też możliwości wykorzystania kory stanowiącej odpad przemysłu drzewnego i celulozowo-papierniczego.
Recenzje
Na razie nie ma opinii o produkcie.