Ciesielstwo polskie

Ciesielstwo polskie

Ciesielstwo polskie to unikatowa książka będąca reprintem wydania z 1958 roku. Przedstawiono w niej m.in. rozwój konstrukcji i form w budownictwie drewnianym w Polsce, omówiono sposoby wznoszenia i konserwowania ścian, stropów, dachów i schodów z drewna, pokazano przykłady zdobnictwa ciesielskiego.

W książce naszkicowano rozwój konstrukcji oraz form architektonicznych budowli drewnianych na ziemiach polskich, podano podstawowe wiadomości o drzewach oraz drewnie, opisano sprzęt i narzędzia ręczne i zmechanizowane do obróbki drewna. Szerzej opisano złącza ciesielski, konstrukcje ścian, stropów, dachów oraz schodów, a ponadto rozwój i charakterystyczne cechy dachów polskich, zdobnictwo ciesielskie oraz prace konserwatorskie w zakresie budowli drewnianych. Książka przeznaczona jest dla inżynierów architektów, inżynierów i techników budowlanych oraz mistrzów ciesielskich pragnących pogłębić swe wiadomości zawodowe. Opracowanie przydatne dla wszystkich zainteresowanych sztuką ciesielską i historią tego rzemiosła w Polsce.

Reprint wydania pierwszego z 1958 roku. Wobec braku materiałów źródłowych reprodukowano na podstawie egzemplarza archiwalnego książki.

Franciszek Kopkowicz – ur. 31 marca 1894 r. w Samborze, zmarły 2 czerwca 1965 r. w Zakopanem. Architekt i budowniczy. W 1914 roku zdał maturę w gimnazjum realnym w Stanisławowie, po czym rozpoczął studia w Instytucie Technicznym w Wiedniu, przerwane jednakże przez wojnę. Żołnierz Legionów. W latach 1917-20 studiował na Politechnice Lwowskiej, uzyskując dyplom architekta. W okresie 1919-20 był tam asystentem. Pracował również jako architekt powiatowy w Biłgoraju i Janowie. Od 1922 r. mieszkaniec Zakopanego. W latach 1924-25 uczył matematyki w zakopiańskim gimnazjum. Od 1925 roku pracował jako pedagog w Szkole Przemysłu Drzewnego, a później do 1954 w Technikum Budowlanym w Zakopanem. W roku 1923 uzyskał uprawnienia budowlane i zajmował się zarówno projektowaniem oraz budową domów prywatnych, jak i obiektów użyteczności publicznej. W latach 1924-39 prowadził w Zakopanem własne biuro projektowo-budowlane w willi „Boryna” przy ul. Grunwaldzkiej. Współpracował ze swym bratem — Leonem. Jego projekty budynków drewnianych, nawiązywały do zasad stylu zakopiańskiego.
Był działaczem Związku Legionistów i innych stowarzyszeń kombatanckich. Pod koniec życia związał się ze Stowarzyszeniem Przyjaciół Twórczości Jana Kasprowicza, z ramienia którego opiekował się stanem technicznym muzeum na Harendzie i mauzoleum Kasprowicza. Wespół z dr Hanną Pieńkowską zajmował się inwentaryzacją zabytków Podhala i wspólnie z prof. Gerardem Ciołkiem zaprojektował niezrealizowany dotychczas skansen budownictwa podhalańskiego. Pochowany w Zakopanem na Nowym Cmentarzu w Kwaterze Legionistów.

Ważniejsze publikacje: Ciesiołka wiejska i małomiasteczkowa (1948); Ciesielstwo polskie (1958).
Ważniejsze projekty i realizacje: Pensjonat „Tatrzańska” w Jaszczurówce, willa „Kwiat Paproci” przy ul. Sabały, schronisko na Hali Kondratowej (wspólnie z bratem Leonem), chór kościoła parafialnego przy Krupówkach (wspólnie z bratem), pensjonat „Primavera” (wspólnie z bratem). Jego biuro realizowało też budowę pałacu Koziańskich na Bystrem (1925), Sanatorium Akademickiego (1928-32), kina „Sokół” (1929), Policyjnego Domu Zdrowia „Pod Blachą” (1929-32).