Hydroizolacja elementów budowli w wybranych okresach historii architektury czyli o uszczelnieniach z nietypowych materiałów, o dawnych impregnatach, drenażach i pokrewnych rozwiązaniach budowlanych
Niniejsza książka powstała jako kontynuacja prowadzonych przez autora badań nad nietypowymi materiałami budowlanymi oraz odrębnych badań nad dawnym hydroizolacyjnym użyciem gliny. Prezentuje wiedzę o dawnym polskim dziedzictwie technologicznym dotyczącym hydroizolacji budynków, zwłaszcza zaś o sposobach ich izolowania za pomocą gliny i innych materiałów budowlanych, uchodzących dziś za nietypowe. Uwzględniając jego wieloaspektowość, w niniejszej publikacji podjęto próbę usystematyzowania zatomizowanej i rozproszonej wiedzy o sposobach przeciwwilgociowego izolowania budynków, w tym materiałoznawstwa, a następnie zamierzono opracować i zaprezentować syntezę tej wiedzy. Taki przynajmniej był cel początkowy, który osiągnięto tylko po części. Wykonane kwerendy bibliograficzne, będące tu podstawą wywodu, ujawniły bowiem tak wiele informacji o dawnych rozwiązaniach hydroizolacyjnych oraz o zagadnieniach pochodnych, że – przyjmując mimo wszystko ich niekompletność względem faktycznego dawnego stanu wiedzy – należy uznać całokształt zagadnienia za w zasadzie niemożliwy do wyczerpania i do pełnego skategoryzowania, zwłaszcza że ujęto go tu w bardzo szerokich ramach czasowych, począwszy od zarania cywilizacji, po około połowę XIX wieku.
W książce uwzględniono około stu dawnych publikacji. Wyjęto z nich odnośne ustępy i przytoczono w treści wywodu, aby nie tylko przedstawić tytułową problematykę, lecz by także oddać dawny klimat intelektualny czy wręcz ducha przeszłego czasu. Z drugiej zaś strony należy podejrzewać (choć bez ostatecznego dowodu), że jakaś część rozwiązań hydroizolacyjnych, tak barwnie i sugestywnie opisywanych w dawnych poradnikach, czasopismach i traktatach, stanowiła rezultat indywidualnej inwencji, natomiast faktycznie nie była szerzej stosowana. Można nawet przypuszczać na podstawie porównania opisów na przykład klepisk glinianych z faktycznie stosowanymi na naszych wsiach sposobami ubijania klepisk, że może wręcz większość dawnych porad dotyczących ochrony budowli przed wilgocią i wykonania jej szczelnych elementów miała się nijak do faktycznej praktyki budowlanej.
Autor zachęca czytelnika do traktowania niniejszej rozprawy jako próby zbadania i zaprezentowania raczej ideowego odnośnego dziedzictwa technologicznego (to znaczny zarówno rozwiązań faktycznie stosowanych, jak też tych jedynie proponowanych), a nie jako kompendium sprawdzonych dawnych technik i materiałów.
Treść rozprawy ujęto w mieszany porządek rozdziałów, to jest o strukturze:
• w pewnej mierze chronologicznej (rozdział pierwszy traktuje o starożytności, rozdział drugi o średniowieczu i renesansie, trzeci – o wiekach XVII i XVIII, a czwarty o XIX wieku),
• w pewnej mierze tematycznej, jako że niektóre poszczególne podrozdziały poświęcono określonym kategoriom zagadnień hydroizolacyjnych,
• a także wynikającej z kategoryzacji źródeł wiedzy będących podstawą wnioskowania (np. podrozdział 3.3 poświęcony jest tylko roli osiemnastowiecznych traktatów matematycznych w przekazie wiedzy hydroizolacyjnej).
Ponadto dwa pierwsze rozdziały poświęcone są odnośnym rozwiązaniom znanym z różnych kultur i części świata, zaś trzeci i czwarty dotyczą głównie Polski. Brak też rozdziału omawiającego szesnastowieczny dorobek technologiczny.
Tę niekonsekwencję w strukturalnym porządku pracy autor uzasadnia zawartością badanych dawnych publikacji, które na przykład w odniesieniu do rzymskiego antyku są bardzo obfite w wiedzę hydroizolacyjną, zaś dla bliższego nam wieku szesnastego – przeciwnie, niewiele nam wnoszą ponad to, co już wcześniej wymyślił antyk. Toteż oparcie struktury niniejszej pracy tylko na chronologii zachwiałoby równowagę rozdziałów, a z kolei oparcie struktury książki tylko na klasyfikacji części budowli również nie umożliwiłoby uzyskania harmonii treści. Wszak niektóre zagadnienia, na przykład dotyczące fundamentowania na miejscach podmokłych, zajmowały w dawnym piśmiennictwie wielokrotnie więcej treści niż inne. Z kolei izolacje powłokowo-odcinające na cokołach fundamentowych (przerywające podsiąkanie kapilarne z wilgotnych fundamentów w górę do ściany), dziś będące podstawowym rozwiązaniem problemu zawilgocenia budynków, były aż do połowy XIX wieku praktycznie niestosowane, ewentualnie sporadycznie i krótko wzmiankowane. Dopełnieniem wywodu jest aneks zawierający propozycję roboczej systematyki opisywanych rozwiązań.
Recenzje
Na razie nie ma opinii o produkcie.