O stylu krajowym w budownictwie wiejskim

O stylu krajowym w budownictwie wiejskim – reprint

Każdy kraj ma pewne cechy zewnętrzne, oryginalne odróżniające go od krajów postronnych. Cechy te nadaje krajom po części przyroda, jak np. górzystość, lesistość, bagnistość itp., ale w części większej obyczaje zamieszkujących je ludzi, a więc strój oryginalny ludowy, a jeszcze więcej sposób i kształt budowania domostw.

Tak i naszemu krajowi właściwym był niegdyś oryginalny styl budownictwa, przynajmniej wiejskiego, wyrobiony wiekami, zastosowany do środków i materyałów budowlanych miejscowych, odpowiadający klimatowi krajowemu, potrzebom i zwyczajom mieszkańców. Niestety, wobec teraźniejszych prądów niwelacyjnych i skutkiem nowoczesnych stosunków kosmopolitycznych jak zaciera się wszelka oryginalność i odrębność, tak i styl swojski budownictwa wiejskiego w kraju naszym coraz więcej zanika.

W niektórych okolicach, jak np. w Poznańskiem, nie mówiąc już o innych ziemiach pruskich, styl swojski w budownictwie zupełnie już zaginął, ustąpiwszy miejsca stylowi budownictwa zachodniemu, przeważnie niemieckiemu. Wraz z upadkiem stylu krajowego zaciera się cecha kraju zewnętrzna rodzima, swojska. Styl budownictwa zachodni wyciska na kraju piętno obce, cudzoziemskie, kosmopolityczne.