Wskaźnikowa rola roślinności leśnej w diagnozie stanu siedlisk

Wskaźnikowa rola roślinności leśnej w diagnozie stanu siedlisk

Fitoindykacyjna waloryzacja siedlisk leśnych ze sztucznie wprowadzoną sosną na niżu polskim

Monografia “Wskaźnikowa rola roślinności leśnej w diagnozie stanu siedlisk” prezentuje porównanie wyników badań fitosocjologicznych z dwóch okresów: 1999–2000 oraz 1976–1978. Analizy przeprowadzono na tych samych powierzchniach badawczych, co pozwoliło zaobserwować zmiany zachodzące w czasie.

Od kilku lat trwa dyskusja na temat kierunków zmian w siedliskach leśnych. Coraz częściej pojawiają się doniesienia o wzroście ich żyzności. Zmiany te można zauważyć m.in. w planach urządzania lasu, gdzie rośnie udział siedlisk żyźniejszych kosztem borów suchych i świeżych.

Proces eutrofizacji (wzbogacenia siedlisk w składniki pokarmowe) potwierdzają zmiany w składzie gatunkowym roślin. Gatunki charakterystyczne dla borów ustępują, a ich miejsce zajmują rośliny typowe dla siedlisk bardziej żyznych. Takie zjawiska opisywano już w Puszczy Białowieskiej i Augustowskiej [Sokołowski 1991, Brzeziecki 1999].

W latach 1999–2000 przeprowadzono diagnostykę stanu zbiorowisk leśnych w kilkunastu dużych kompleksach na niżu polskim. Badania miały na celu ocenę siedlisk borowych na podstawie wskaźnikowych właściwości roślinności. Wyniki posłużyły do fitoindykacyjnej waloryzacji siedlisk ze sztucznie wprowadzoną sosną.